“Nu even niet!”

Het wordt tijd, hoog de tijd dat ik eens even tijd voor mijzelf ga inroosteren! Want zo goed gaat het immers helemaal niet. Je leest allemaal vrolijke lenteblogs en vrolijke verhalen van mede-bloggers en bewondert hun leven, hun enthousiasme, hun drive om door te gaan en hun blogs er zo sprankelend uit te laten zien. Ergens wil je dat ook: “Ja dat wil ik ook!” Maar je weet dat je dat ‘nu even niet’ kan.

De lange periode van ziek zijn was voor jou even net de genadeslag. De laatste energie is met het weggaan van het ziek-zijn mee het huis uit vertrokken. Je moe achterlatend, zonder fut en laat je doelloos voor je uit staren. Er moet van alles… de was wacht op je, de stofzuiger moet door de kamer, de keuken schreeuwt om aandacht, boodschappen moeten worden gehaald, een doek door de wc, een studie die nodig weer tijd vergt na al twee weken niets te hebben gedaan, een dochter die van alles samen met mama wil doen. En jij, jij zit versuft te proberen energie te verzamelen om ook maar iets van dit alles te gaan doen en de lijst met dingen die ‘moeten’ is nog niet eens compleet.

Soms is het gewoon genoeg, de rek is eruit. De moeheid is een signaal, een hele duidelijke dat ik rustiger aan moet doen. Tijd voor mezelf maken. Uitrusten, bijtanken! En dat doe ik nu dan maar, niet omdat ik daar zoveel zin in heb, maar omdat ik niet veel anders meer kan. Ik ben doodop, verlang enkel nog maar naar rust en niets doen, liefst lekker liggen in bed en niet hoeven bewegen anders dan ademhalen. Om dan vervolgens gek te worden in bed en toch maar weer op de bank te zitten en daar verder te gaan met zo min mogelijk te doen. Je bent opgebrand meid! Ja, ik weet het! Te lang doorgegaan… gedacht het allemaal wel alleen af te kunnen, of meer te ‘moeten’.

Na jarenlang een chronische vermoeidheid te hebben opgebouwd door het grotendeels alleen zorgen voor mijn prinsesje inclusief vele slapeloze nachten en nog steeds regelmatig voorkomende spooknachten van die kleine draak, is deze mama opgebrand en uitgeblust. Gevoelsmatig kan ik niet meer, ik moet wel, want dat wordt van me verwacht en doe ik ook. Ik ga door, zo goed en kwaad als het gaat en zorg met liefde voor mijn kleine meid, maar owww wat kost het me een kracht. De stress die in mijn leven speelt is groot, de zorgen om mijn kleine meid zijn er geregeld (mama eigen), de last van een ex-man zonder enige empathie in zijn lijf, de kritiek vanuit familie die daardoor veel druk legt op je schouders, de weinige steun vanuit je omgeving, alles komt op je eigen schouders neer. Soms vraag ik me wel eens af wat er gebeurd als ik echt omval en niet meer kan. Hoe moet het dan?

Uitrusten moet ik, rust nemen, tijd voor mezelf inbouwen. Niet makkelijk als er veel dingen moeten als je overal alleen voor staat. En toch doe ik nu maar wat ik kan, geef ik toe dat ik zo niet door kan blijven gaan en realiseer ik me dat ik moet uitrusten om dit nog langer goed te kunnen volhouden.

Dan maar geen positieve blog, maar gewoon eens even hoe het werkelijk is. Niet bij iedereen heeft de lente hetzelfde effect van totale vrolijkheid. Ja, natuurlijk doen die zonnestralen ook mij goed en geniet ik van de warmere dagen. Maar er hangt mist om me heen… alles is vermoeiend en lijkt zwaarder dan voorheen. Te ver over mijn eigen grenzen heen gegaan, depressief ervan geworden en last van lichte burn-out verschijnselen. Ik herken het bij mezelf. Inmiddels aan de bel getrokken bij de hulpverlening en als het goed is word ik binnen een paar dagen teruggebeld voor het maken van een afspraak. Gelukkig kan ik mijn verhaal kwijt bij een zeer dierbare vriend, die zoveel als mogelijk tijd voor me maakt, maar toch, ik red dit niet zonder professionele hulp. Het voelt als falen dat ik het niet zonder red, maar daar koop ik niets voor. Beter is het om het te accepteren en de hulp te aanvaarden die er is. Ik kom wel weer uit de mist hoor, heb eerder met dit bijltje gehakt en de redenen waarom ik nu oververmoeid ben en daardoor in een depressie geraakt, zijn heel goed te verklaren. Maar aan jezelf toegeven dat het ‘weer’ zover is en je het niet hebt kunnen voorkomen is een heel hard gelach! Niemand wil depressief raken en al helemaal niet zijn. Maar enkel maar doorgaan en doen alsof het allemaal goed gaat is jezelf enkel maar voor de gek houden en helpt je enkel verder van huis. Dus erkennen is de eerste stap naar iets eraan kunnen doen en weer opknappen.

Zo ver zijn we nu dus… nu naar stap twee: accepteren dat het zo is.