Geen zin in …

Nee ik heb er geen zin in… en toch gaat het goed voor me zijn op de langere termijn. Ik weet het heus, maar het is moeilijker dan gedacht, bemerk ik.

Vanmorgen weer een gesprek met therapeut, de tweede keer. Zoals ik in een eerdere blog vertelde, viel de eerste keer best mee: een aardige man, die weet wat hij doet. Doordat ik al lang in het hulpcircuit heb rondgelopen, weet ik wel hoe het er ongeveer aan toe gaat. Echt therapie om de therapeutische inzichten heb ik, denk ik, daarom op veel vlakken niet meer nodig: ik ‘weet’ het allemaal wel. Echter, weten en kunnen toepassen zijn twee hele verschillende zaken. Dus ja het is goed dat ik weer erheen ‘moet’ en daar weer wordt ‘gedwongen’ opnieuw te kijken naar hoe en wat.

Toch is het moeilijk. De muur die ik krachtig om hoog probeer te houden, moet dan tijdelijk naar beneden. Toegeven dat het allemaal niet zo makkelijk gaat. Toegeven dat je hulp ‘nodig’ hebt. Kortom, het achterste van je tong laten zien aan een voor jou buitenstaander: dat is niet makkelijk. Toch is het goed om te doen, want hij kijk er objectief naar, geeft terug wat hij hoort, aangevuld met soms nieuwe inzichten of manieren om er naar te kijken.

Vandaag de terugkoppeling van de opdracht die hij meegaf vorige keer. Ik heb deze op andere wijze dan bedoeld uitgevoerd. Ben benieuwd naar zijn reactie.

Eigenlijk ga ik daar wel iets van goed nieuws vertellen vandaag: het gaat beter als 2 weken geleden. Toch is de manier waarover ik er nu over praat, ‘het gaat redelijk’, soms een manier van er tegen aan ‘willen’ kijken. Het niet bij de pakken neer willen gaan zitten en de wil om het glas als halfvol te benaderen. Een gesprek gisteravond met een vriend, liet me wel beseffen dat het een houding is, die ik aanneem. Niet hoe het nu precies echt gaat met me. Toch weiger ik het te benoemen als ‘het gaat slecht’, dat is te negatief. Er gaan best veel dingen goed immers. Enkel niet op alle gebieden. Er zit veel onverwerkt leed van binnen. Veel dingen waar ik tegenaan blijf lopen. Zaken die ik geneigd ben af te doen met: ‘het valt allemaal wel mee’. Toch als ik er dan beter naar kijk en kritisch er over nadenk…… Geregeld moet ik dan tot de conclusie komen dat het allemaal toch niet zo meevalt, als ik eigenlijk zou willen. De bekende muren omhoog houden is het! Niet je zwakte willen tonen aan jezelf en de buitenwereld.

Dit besef brengt me tot de conclusie dat ik die muren vanmorgen bij therapeut echt moet proberen naar beneden te laten. Hem toegang verschaffen tot de kwetsbare ik. Dat wordt een hele uitdaging! Wordt vervolgd.