Mijn hoofd loopt over

Lastig is het, niet in de zin van niet meer kunnen functioneren, maar als mijn hoofd zoals nu overloopt, is het een intense drukte van binnen. Het voelt alsof er tig gedachten tegelijkertijd om voorrang zitten te springen om op te ploppen in mijn hoofd. Echt een duidelijke lijn valt er niet in te ontdekken. Gevolg: een geroezemoes in mijn hoofd en een algeheel gevoel van drukte en onrust.

Concentreren wordt dan lastiger en moeilijke denktaken zijn haast een onmogelijke opgave als mijn hoofd in deze staat verkeerd. Dus laat ik het maar uitrazen en doe mijn normale dingen op de automatische piloot en hoop in stilte dat mijn dochter een beetje meewerkt. Wat meestal dan juist niet het geval is.

Ook vanmiddag heeft dochterlief uitgekozen voor een middag vol krokodillentranen. Ze is duidelijk vermoeid en heeft afleiding nodig, die ik zoveel als mogelijk geef en dan gaat het weer ‘even’ goed. Ook een ingelast middagslaapje heeft haar niet van de zeer gevoelige bui af kunnen helpen. Het leven van een kleuter is ook best zwaar, zo blijkt.

Ondertussen zijn we naar buiten geweest en de harde wind waaide even goed door mijn drukke hoofd heen. Helaas nam het niet al die over elkaar buitelende gedachten mee uit mijn hoofd. Toch voelde die koelte van buiten even goed en waren zelfs de regendruppels welkom. Dochterlief liep blij met haar regenlaarsjes aan buiten, zoekend naar plassen en ik was blij met elke andere vorm van drukte aan mijn hoofd, veroorzaakt door de wind.

Misschien is het herkenbaar, misschien ook wellicht helemaal niet. Voor mij is het een bekend terugkerend iets wat getriggerd wordt door overbelasting. Blijkbaar was een goed gesprek met een vriend en vanmorgen therapeut samen teveel van het goede binnen 24 uur. Mijn hoofd kan het allemaal niet bijgebeend krijgen en tot rust komen is wenselijk, het probleem is echter dat dat veelal niet zo makkelijk gaat, met over elkaar buitelende gedachten. Een gezonde levendig spelende kleuter om me heen die telkens op ontploffen staat is dan niet echt meehelpend, maar niet iets wat ik haar kan verwijten. Ze is immers kind en logisch dat ze moe is aan het einde van de dag.

Het verlangen naar rust is groot. Nog even en ik mag dametje weer in haar bed helpen en hopelijk is me een rustige avond en nacht gegund zonder veel gespook. Dan zal de rust zich hopelijk langzaam een weg vinden in mijn gestel. Morgen voelt het vast rustiger en ‘normaler’ aan tussen mijn oren.