En toen had ik ineens een opdracht…

Soms is de hulpverlening niet vooruit te branden, en soms gaat het haast te snel om bij te benen. Gister werd ik aan het einde van de middag gebeld door de hulpverlener met de vraag of morgen te snel was in mijn agenda. Afijn, daar zat ik dan vanmiddag om 14.00 uur. Uit eerdere ervaringen vanuit het verleden, wist ik wat ik ongeveer kon verwachten en deze man viel me 100% mee. Hij luisterde, stelde goede vragen, beaamde dat het niet makkelijk was en dat laatste alleen al deed me goed. Iemand die, ook al is het vanuit zijn professie, begrijpt dat je het moeilijk hebt. Iemand die echt luistert en je geen wonderen belooft, maar slechts de waarheid: dat het wel weer even zal gaan duren eer ik er ‘weer’ bovenop ben.

Na een kleine 40 minuten was de sessie voorbij, lang zat vond ik, al liet hij me wel beloven dat ik voor ons volgende gesprek de sportschool zou hebben gebeld voor een intake-gesprek. Uiteraard had hij gelijk: ik moet in de beweging komen. Dat is goed voor lichaam en geest. Ook laat de sportschool me uit mijn isolement komen, onder de mensen, ook al zijn we daar dan met zijn allen heel individualistisch bezig om “gezond” te bewegen. Het onder de mensen zijn zal goed zijn voor mij, zeker nu ik de neiging heb me meer en meer af te zonderen omdat het me allemaal teveel is. Tja, belofte maakt schuld, dus ik heb een kleine twee weken de tijd om die telefoon beet te pakken en die afspraak in te plannen. Zucht! Laat me nog maar even aan het idee wennen.

Als je zo door en door vermoeid ben is in de beweging komen wel het allerlaatste waar je aan denkt en toch, ik weet dat hij gelijk heeft. Het gaat me uiteindelijk goed doen. Uiteindelijk ja, want geloof me, de eerste weken, maanden gaan een hel zijn, een aantal malen per week. Pfffff, bij het idee alleen al word ik moe, dus ik zoek echt in de tenen van mijn lijf ergens de energie om die afspraak te maken, er heen te gaan en braaf te doen wat goed voor mij is, ook al lijkt dat nu haast een onmogelijke opgave.

Gisteren schreef ik het al, stap twee is acceptatie… accepteren dat het “weer” zover is… dat je niet hebt kunnen voorkomen dat je nu zo in de knel zit met jezelf, dat alles teveel is (vooral lijkt) en dat je het leven nu even niet meer zo heel enthousiast begroet elke dag. Gelukkig heb ik hier ervaring mee, of eigenlijk moet ik meer zeggen: helaas heb ik hier ervaring mee. Dus ik weet ook wat ik wel en niet moet doen, om het proces te versnellen en niet te verergeren. Gaan praten vanmiddag was een goede stap. Accepteren dat het is zoals het is, is wel net zo belangrijk. Ik denk dat ik daar vandaag ben aanbeland. Het geeft een soort van rust… nu is de bodem, dus het kan enkel maar vooruit nu. En even pas op de plaats en jezelf de tijd gunnen te herstellen is hierbij belangrijk. Even enkel de ballen omhoog houden die echt in de lucht moeten blijven en de rest gewoon even laten liggen. Accepteren dat als je op 60% functioneert alles ook gewoon doorgaat… alleen een paar tandjes langzamer… en wat minder perfect.

Het komt allemaal wel weer goed!