Goede timing (NOT) en toch heel dankbaar!

Vandaag is het dan zover: de zonsverduistering. En wat zijn wij, mijn dametje en ik, dan aan het doen?? Juist ja, dan zitten we in het ziekenhuis voor de jaarlijkse controle van dametje. De afspraak is om 9.50 uur, dus we moeten daar al eerder zijn en het op tijd lopen van het spreekuur is uiteraard geen garantie. Niet dat ik daarover wil mopperen, want toen wij de arts nodig hadden nu alweer 4 jaar geleden, was er ook alle ruimte voor ons. Maar toch… het steeds donkerder worden van de lucht zullen we dus grotendeels moeten missen en een blik op de zonsverduistering wellicht ook wel.

Nu is het geen ramp van levensbelang hoor en het is nog niet eens gegarandeerd dat de zon dan hier schijnt, maar toch vind ik het wel jammer. Zoiets gebeurd maar een paar maal in je leven en is toch wel mooi om te aanschouwen. Al heb ik hier ook geen eclipsbrilletje, dus echt turen naar de zon wordt het toch niet.

Aan de andere kant moet ik niet zeuren, vind ik zelf dan! Het is fijn dat de controle er nog steeds jaarlijks is, ook al is er met de kleine meid nu niets aantoonbaar meer mis, dat is wel anders geweest net na haar geboorte! Ze is heel ziek ter wereld gekomen en het had niet veel gescheeld of we hadden haar niet meer gehad. Gelukkig voelde ik aan tijdens mijn zwangerschap dat er iets goed mis was, waardoor ze uiteindelijk eerder is gehaald. Ze had de zwangerschap anders niet overleefd, als ik had moeten wachten tot ze zelf besloot eruit te komen, want ze was al in de baarmoeder heel ziek. Ook na de bevalling heeft ze moeten vechten voor haar leven, wekenlang in het ziekenhuis. Pas na 7 weken ging ze vergezeld van medicatie mee naar huis. Ze heeft een behoorlijke achterstand moeten inhalen en dat is haar wonderwel gelukt. Nu op 4-jarige leeftijd is er geen achterstand meer te bespeuren. Sterker nog, ze loopt op sommige gebieden wat voor. Kan je nagaan wat extra stimulering kan doen!

De controle is dus nog ‘slechts’ uit voorzorg en het monitoren hoe het nu met haar gaat en of er klachten zijn die gerelateerd kunnen worden aan destijds. Geen idee hoe lang de kinderarts haar jaarlijks wil terugzien, wat ook niet uitmaakt. Helaas kunnen de symptomen ook op latere leeftijd nog bij haar naar boven komen, dus dat ze in de gaten wordt gehouden is enkel maar goed.

Toch sta je op zulke dagen even extra stil met hoe een wondertje ze eigenlijk is, zoals ze nu rondhuppelt door het leven. Dat had heel anders kunnen zijn, de prognoses waren immers nogal vaag. Dus, ja ik ben dankbaar, intens dankbaar voor hoe dametje het nu doet! 🙂